In tegenstelling tot het onvoorspelbare winterseizoen van dit jaar, kende de vorige winter ongekend veel sneeuw. Het zal je dan ook niet verbazen dat in juni en juli van dat jaar vele wandelpaden nog onbegaanbaar waren door die hevige sneeuwval. En laat halverwege juni nou nét de periode zijn dat ik mijn allereerste huttentocht op de planning had staan… De Runde um den Gosaukamm; een driedaagse-huttentocht rondom een bergkam, die volgens velen een ideale eerste huttentocht is.
De tocht begint en eindigt in het karakteristieke wintersportdorpje Filzmoos, aan de oostkant van de Salzburger Sportwelt. Vanwege de extreme hitte van de afgelopen dagen verwisselen we in alle vroegte onze zomerse slippertjes voor onze bergschoenen. In het dorpscentrum laten we ons bij het VVV-kantoor eerst even goed informeren over welke wandelpaden wel en welke niet begaanbaar zijn. Natuurlijk wil je het liefst de hele runde afmaken, maar al snel wordt duidelijk dat dat er vanwege het voorafgaande natuurgeweld er jammer genoeg niet in zit. Flink balen natuurlijk. Maar wat niet gaat, gaat niet. Safety first! We hebben de twee overnachtingen van te voren online gereserveerd. De eerste berghut die op de planning stond, de Hofpürghütte, is gelukkig wel gewoon bereikbaar. Los gehts!
Met gezonde spanning passeren we het bordje dat het einde van Filzmoos aangeeft. De imposante Gosaukamm voor ons ligt al te baden in de zon. In het bos genieten we van de voorlopig laatste schaduwrijke omgeving. Want tegen de tijd dat we de geur van de loofbossen verruilen voor de geur van de almweides, brandt de zon al volop. De eeuwenoude Oberhofalm had dan ook op geen beter moment kunnen komen. Die ijskoude Radler en bord Kaiserschmarn hebben we wel verdiend! Hierna is het een kwestie van auffi tot aan de Hofpürghütte, onze eerste overnachtingsplek. Mezelf af en toe vervloekend, lijkt er geen einde te komen aan de steile weg omhoog, die we in de brandende zon en een temperatuur van ruim 33 graden af moeten leggen. Bij aankomst bij de Hofpürghütte vergeet ik de hitte en mijn brandende kuiten en berooft het fantastische uitzicht mij voor de zoveelste keer die dag de adem.
De hut staat aan de voet van de Bischofsmütze. Vanuit onze tweepersoons kamer hebben we uitzicht op deze imposante berg, die niet zou misstaan tussen de pieken van de Italiaanse Dolomieten. De andere kant van de hut kijkt uit over het dal, waar in de verte Filzmoos nog te zien is. Na een ijskoude douche, dringt de geur van spaghetti zich door de kieren van onze kamer binnen. Met ruim 900 hoogtemeters in de benen verbreek ik met gemak het wereldrecord spaghetti eten. De huttenwaard, die tevens berggids is, brengt ons na het eten goed nieuws. Onze geplande route, via de Stieglpass, is sinds de vorige dag weer goed begaanbaar. Dat betekent dat we toch de hele runde kunnen doen! Vanaf het terras missen we die avond geen minuut van de spectaculaire voorstelling die de zon die avond geeft. Ze verdwijnt langzaam achter de Bischofsmütze: een mooie reminder van ons doel voor morgen. Haar ijzige afwezigheid maakt ons snel duidelijk dat het tijd is om onder de dikke, wollen dekens van de Österreichische Alpenverein te duiken.
Na een voedzaam ontbijt moeten we toch echt afscheid nemen van de hut en haar verbluffende uitzicht. In no time verandert de groene wereld in een grijs, rotsachtig decor, grotendeels bedekt met een behoorlijke portie smeltende sneeuw. Voor ons ligt de steile Stieglpass. Maar waar moeten we langs? Want waar de route normaliter met een rood-wit vlaggetje op stenen, rotsen en bomen wordt aangegeven, bedekken gigantische sneeuwvelden deze herkenningspunten. Daar waar de sneeuw is weggesmolten, zo’n 200 meter boven ons, wordt het pad langs de steile hellingen pas weer zichtbaar.
Op goed geluk banen we ons een weg door de bijna oogverblindende sneeuw en bereiken we al zigzaggend het vlaggetje. Het contrast tussen mijn koude benen en mijn warme, door de zon verhitte hoofd, kan bijna niet groter. Op het hoogste stuk zijn staalkabels aangebracht, waar ik – gezien de steile afgrond onder mij – gretig gebruik van maak. Met brandende kuiten loop ik gestaag naar het allerhoogste punt van de hele runde. Op ruim 2100 meter hoogte blikken we terug op een spannende, zware, maar hele vette klim. Het komende uur lopen we over vlakke sneeuwvelden tussen de grijze reuzen van de Gosaukamm.
In de bossen van Gosau zien we pas echt hoe aardverschuivingen en steenlawines sommige delen van de route hebben verwoest en dus kort van de route moeten afwijken. Omdat het ook vandaag weer bloedheet is, laten we de volgende hut nog even links liggen en dalen we af voor een overheerlijke duik in het ijskoude Gosaumeer. Hier spoelen we ook onze bezwete kleren uit, want in een berghut blijkt dat not done te zijn in het kader van waterverspilling.
In de namiddag, als de zon iets minder hard zijn best doet, beginnen we aan de klim omhoog naar de Gablonzer Hütte: een kleine, gezellige hut met op de menukaart louter traditionele Oostenrijkse gerechten waar je uit kunt kiezen. Hun motto ‘SO SCHMECKEN DIE BERGE’ wordt in ieder geval goed nageleefd! De hut ligt op 1500 meter hoogte en is zo’n beetje de laatste halte aan de noordelijke kant van de Gosaukamm. Een avondwandeling over de nu knalgroene pistes van het skigebied Dachstein West is, als je nog wat energie over hebt, absoluut de moeite waard.
De derde en tevens laatste dagetappe van de huttentocht brengt ons eerst via rotsachtig gebied naar de laatste, pittige klim. De steile route van de Stuhlloch tilt ons zigzaggend met behulp van staalkabels en balken over haar kam heen, terug naar de zuidelijke kant van de Gosaukamm. Ik sta even stil om op adem te komen en mijn ogen volgen de kleine steentjes, die onverhoopt onder mijn schoenen zijn losgekomen. Ze rollen snel maar eenvoudig het hele stuk naar beneden, wat ik zojuist met de figuurlijke bloed, zweet en tranen heb afgelegd. Moet ik maar niet meer doen, denk ik bij mezelf, naar beneden kijken. De top trakteert ons opnieuw op een fantastisch schouwspel en een heerlijk, verfrissend windje.
Op de daaropvolgende almenwegen komen we bij van de klim, vergezeld door een enkele boer, koeien en geurende bloemen. We wandelen naar de kleine, authentieke Sulzkaralm, waar het bier wordt gekoeld in een boomstam en waar we in de schaduw genieten van de heerlijkste huisgemaakte kazen. Life at it’s best.
De laatste kilometers van onze allereerste huttentocht brengen we door op een deel van de bekende Salzburger Almenweg, die ons langzaamaan weer naar Filzmoos gidst. Na ruim 15 kilometer in de benen, in slechts een paar uur tijd, kijk ik over mijn linker schouder. Daar, wederom badend in de zon, brengen de Hofpürglhütte en de Bischofsmütze gezamenlijk een laatste groet. Rechts komt Filzmoos stapje voor stapje steeds een stukje dichterbij, waar mijn zomerse slippertjes al op mij wachten.
Wil jij deze ideale eerste huttentocht in het Salzburgerland ook lopen? Meer informatie over de hele route vind je op de website van de Salzkammergut!
Wij hebben een aantal artikelen voor je geselecteerd waarin jij mogelijk ook geïnteresseerd hebt. Klik lekker door of scroll verder voor het volgende artikel, het wordt automatisch voor je ingeladen.