Steigen op de Stieglpass
Na een voedzaam ontbijt moeten we toch echt afscheid nemen van de hut en haar verbluffende uitzicht. In no time verandert de groene wereld in een grijs, rotsachtig decor, grotendeels bedekt met een behoorlijke portie smeltende sneeuw. Voor ons ligt de steile Stieglpass. Maar waar moeten we langs? Want waar de route normaliter met een rood-wit vlaggetje op stenen, rotsen en bomen wordt aangegeven, bedekken gigantische sneeuwvelden deze herkenningspunten. Daar waar de sneeuw is weggesmolten, zo’n 200 meter boven ons, wordt het pad langs de steile hellingen pas weer zichtbaar.
Op goed geluk banen we ons een weg door de bijna oogverblindende sneeuw en bereiken we al zigzaggend het vlaggetje. Het contrast tussen mijn koude benen en mijn warme, door de zon verhitte hoofd, kan bijna niet groter. Op het hoogste stuk zijn staalkabels aangebracht, waar ik – gezien de steile afgrond onder mij – gretig gebruik van maak. Met brandende kuiten loop ik gestaag naar het allerhoogste punt van de hele runde. Op ruim 2100 meter hoogte blikken we terug op een spannende, zware, maar hele vette klim. Het komende uur lopen we over vlakke sneeuwvelden tussen de grijze reuzen van de Gosaukamm.