Verhuisd naar Oostenrijk: het emigratieblog van Caroline (DEEL 5)

Caroline is in haar eentje naar Oostenrijk verhuisd. Wij spotte haar op Instagram en waren heel benieuwd naar het achterliggende verhaal van haar emigratie. Caroline gaat jullie in een blogserie ‘Verhuisd naar Oostenrijk’ op de hoogte houden van haar belevenissen. Viel Spass! 

Deel 1 en 2 gemist? Niet getreurd je leest ze hier (Deel 1) , (Deel 2), (Deel 3) en (Deel  4) gewoon lekker terug. 

I DID IT! – met bloed zweet en tranen

Het was een mega klus om Lodge Rose’s Heart op tijd klaar te hebben voor mijn eerste gasten die ik op 28 december mocht verwelkomen. Bloed, zweet en tranen waren er nodig om tegen alle verwachtingen in de ruïne in 3 maanden tijd om te toveren tot een luxueuze Lodge met 2 lofts en 3 appartementen.

Niets is onmogelijk

Bijna iedereen zei dat het onmogelijk was om deze klus in zo’n korte periode te klaren en veel mensen hebben mij voor gek verklaard. Deze mensen weten echter niet dat ik over een onvermoeibaar doorzettingsvermogen beschik. Alhoewel, onvermoeibaar.. Nu alle hectiek zo goed als achter de rug is en mijn eerste gasten heel tevreden huiswaarts zijn gekeerd merk ik dat het niet in mijn koude kleren is gaan zitten. Dit blog schrijf ik dan ook liggend op mijn bank terwijl ik aan het genieten ben van mijn nieuwe stulpje met mijn vertrouwde meubels uit Amsterdam.

Zullen de laatste loodjes van een leien dakje gaan?

Maar… stel je toch eens voor dat de laatste periode voor de opening van een leien dakje zou zijn gegaan. Dan zou de dosis stress een stuk aangenamer zijn geweest, het tegendeel blijkt echter het geval.

Een utopie

Mijn oorspronkelijk idee was om met de kerst mijn eerste gasten te mogen ontvangen maar begin december wordt het mij duidelijk dat dit een utopie blijkt. Ondanks de fantastische hulp die ik van Alet en Geer én Hans, Nel en de kids (Proefhotel) krijg valt de achterstand van de elektricien niet in te halen. Tevens ontvang ik het bericht dat de deurposten voor de badkamers toch pas in januari geleverd zullen worden. Na enkele pittige gesprekken kwamen de deurposten toch op miraculeuze wijze op tijd en liep de elektricien een tandje harder.

Mijn rots in de branding

Op 13 december landt mijn lieve en dierbare vriendin Sabine op Ljubljana en gloort er licht aan het einde van de tunnel. Alle appartementen en lofts moeten worden ingericht en een dag later komt de verhuiswagen uit Nederland met mijn eigen spullen. Wat ben ik ongelooflijk blij met haar komst!

Respectloos

De verhuizers zouden om 8 uur in Bad Kleinkirchheim zijn en idd om 7.45 uur rijdt de verhuiswagen de straat in. Hij neemt echter de verkeerde afslag en komt vast te staan op een ijzige helling. Dit geintje heeft 5 uur geduurd en om 13.00 uur sta ik vol verwachting te wachten tot mijn meubels en spullen worden uitgeladen. Na ruim een jaar als een soort nomade geleefd te hebben ben ik zo blij als een kind om weer een thuis te kunnen creëren. Helaas… al snel blijkt dat al mijn meubels zijn beschadigd, dat borden zijn gebroken, dat windlichten in gruzelementen liggen, dat een bartafel “simpelweg” doormidden is gebroken en dat mijn eettafel totaal uit het lood is. De tranen springen in mijn ogen en ik kan niet bevatten hoe respectloos dit verhuisbedrijf met mijn spullen is omgegaan. Wat een feestje had moeten zijn veranderd in slechte film.

Altijd een reden om een toast uit te brengen

Gelukkig is Sabine er en ’s avonds toasten we op een nieuwe dag waarbij de zon gewoon weer opkomt. Zij richt zich vol energie op de inrichting van de lofts en appartementen en deze worden met de dag prachtiger en gezelliger. Ondertussen lopen er nog een aantal werkmensen rond om de laatste losse eindjes op te pakken. Het is duidelijk voelbaar dat iedereen moe is en graag thuis onder de kerstboom wil zitten maar de klok tikt ongenadig door. Op 20 december gaan alle werklui met kerstreces en hebben Sabine en ik de Lodge voor onszelf. Een dag later gunnen wij ons een uitje en bezoeken we de kerstmarkt in Klagenfurt. Heerlijk om even te kunnen relaxen met een Aperol Spritz en goede gesprekken te voeren want een dag later vliegt ze weer naar huis en is het aan mij om de Lodge verder gasten klaar te maken.

D-Day

De dagen erna vliegen voorbij en voordat ik het weet is het 15.05 uur op zaterdag 28 december en gaat de deurbel. Mijn eerste gasten uit Engeland staan op de stoep en vol enthousiasme laat ik hen de accommodatie zien. Ze vinden het “magnificent”. Er valt een last van mijn schouders want dit is precies wat ik mijn gasten wil meegeven; dat Lodge Rose’s Heart een plek is waar zij geïnspireerd raken zodat nieuwe dromen en onvergetelijke herinneringen gecreëerd worden.

Elektriciteit; de rode draad tijdens de verbouwing

Ik loop op een roze wolk naar mijn eigen appartement en dan merk ik dat de elektriciteit het niet meer doet… Wat een timing; ik ren naar mijn elektriciteitskast maar alle stoppen staan omhoog, daar kan het dus niet aan liggen. Ik klop meteen aan bij mijn Engelse gasten en leg uit dat er een probleem is met de elektriciteit. En dat is écht een probleem want alles functioneert op stroom, ook de verwarming. Ondertussen kan ik mijn elektricien wel iets aandoen en dit gevoel wordt alleen maar versterkt als blijkt dat niemand van het bedrijf zijn telefoon opneemt. Ik bel mijn Oostenrijkse makelaar, aangezien hij hier God en de hele wereld kent, en vraag om hulp. Gelukkig geeft hij een borrel bij hem op de zaak en zijn er net 2 elektriciens binnen gelopen. Mijn redders in nood staan 10 minuten later voor mijn elektriciteitskast en al snel blijkt dat er toch het een en ander is misgegaan met de aanleg van de nieuwe elektriciteit. Ik had al zo’n donkerbruin vermoeden. Ze vervangen het een en ander en zeggen er direct bij dat ik z.s.m. contact met mijn eigen elektricien moet opnemen. Ja, rara de koekoek. Op dat moment komt mijn makelaar met zijn vrouw de Lodge bekijken en vliegt de hele boel er weer uit. De gebroeders “Bever” komen weer terug en nemen drastischere maatregelen. We toasten met een glas wijn op de goede afloop en ik geef ze een fles champagne mee voor de geweldige service. De volgende keer weet ik met wie ik in zee moet gaan. 2 Uur later staat mijn eigen elektricien op de stoep, hoezo mosterd na de maaltijd?

Vol geboekt!

De rest van de middag en begin van de avond komen mijn andere gasten aan en om 20.00 uur ’s avonds zit Lodge Rose’s Heart vol. Ik steek meer dan tevreden mijn openhaard aan en toast op een succesvolle start. Inmiddels zijn mijn laatste gasten op 8 januari vertrokken en de reacties zijn hartverwarmend; zijn het bloed, de zweet en de tranen toch niet voor niets geweest!

Wil jij net zo geënthousiasmeerd en geïnspireerd raken door Lodge Rose’s Heart als mijn eerste gasten? Boek dan voor onvergetelijke herinneringen je verblijf op www.lodgerosesheart.com en ik verwelkom je van harte met een leuke verrassing.

Liebe Grüße,

Caroline